Время читать и говорить по-карельски

haldienke, küžliö, mintän že tuškeudu, pakota proskenieda, što andaiš tagah tervehüön. Nämä šanat kirjutti Pertti Virtaranta Prudovalla Piskarova Iro-čikolda vuodena 1977. Ühen kerran, konža Iro-čikko kopitti kodih, oli vešma kova tuuli vaštah. Hiän dosadieči da šano pahan šanan tuuleh päin. Kodvazin jāl’geh Silmistä ruvettih vuodamah küiinelet. Mtiöhäzeh, ennen puoldaüödä Iro- čikko mäni ogordah, tanhuonperäh. Kolme kerdua lugi šanat. Jogo kerdua kiändii toizeh randah peldoh päin. Sanoin jāl’geh šiilgi važamella puolella da tuli kodih. Silmät parettih. Ka nämä šanat šano Iro-čikko: Tuulovane tuulut, armahane ahavane! Tuulen izändäzet, tuulen emändazet. Nuoremmat i vanhemmat i keškikerdazet! Prostikkua rabua Iruo. Millä mie liennen tuškeuttannun, millä mie liennen Satattannun? Ottakkua omaš hiiviiöt, Andakkua miula oma tervehüš! Vuodena 1977 Pertti Virtaranta oli kirjuttannun sanat šuudelukšešta. Ne šanat šano Kolmodvorkoilla Klavdija Fjodorovna Smirnova: Rubien mie piäštämäh i pelaštamah oigieda hengie mladenčua Marinua šuudelukšešta. Ken lieu kiiralla Silmällä šilmännün, pahalla duumalla duumainun? Mie otan nämä šuudelukšet tuaton duumista, muamon duumista, vaštah tulijoista, müödäh mänijöistä, poikki pellon proidijoista, muššinverizistä, valgieverizistä 120